Mevrouw Schellekens: “In november ben ik met mijn elektrische fiets uitgegleden op een pak natte herfstbladeren. Ik schoof zo tegen een geparkeerde auto en dacht meteen ‘laat je vallen’. Nu heb ik dus veel pijn. Er zit een scheurtje in mijn scheenbeen. Ik weet nu ook niet hoe het verder moet want zelfs pijnstillers helpen niet meer.”
Zo lang mogelijk zelfstandig blijven
“Via de wijkverpleegkundige ben ik doorverwezen naar WIJEindhoven en die hebben contact gelegd met de Vrijwillige Hulpdienst Eindhoven. Zo ben ik aan Koen gekomen, voor mij de hoofdprijs! Hij is voorkomend, aangenaam en heel gezellig. Sinds twee jaar ben ik weduwe, maar ik leef nog heel zelfstandig. Ik zit op yoga en doe aan line dancen. Dat is nu in één klap allemaal voorbij. Ik kom met moeite de trap op, maar ik wil mijn eigen huis niet zo maar opgeven. Er zijn mensen die zich afvragen of mijn kinderen niet kunnen helpen. Maar een dochter woont in Amerika en de ander in België. En die hebben ook een gezin en een baan.”
Veel voldoening
Koen: “Dit werk kost me een uurtje per week en daar is iemand ontzettend mee geholpen. Het geeft mij ook veel voldoening om BoodschappenMaatje te zijn. Vooral de gesprekjes tussendoor zijn erg interessant. Die gaan ergens over en raken me vaak diep. Als we allemaal zoiets zouden doen dan zouden veel meer mensen zelfstandig kunnen blijven wonen.”
En straks?
Mevrouw Schellekens: “Als mijn knie straks weer beter is? Tja, daar heb ik nog helemaal niet over nagedacht. Net als toen mijn man nog leefde. Dan denk je ook niet dat het ooit anders wordt.”
Koen: “Misschien blijf ik gewoon langskomen. Ik heb zelf toch ook boodschappen nodig…”
Mevrouw Schellekens: “Je zal toch wel iets beters te doen hebben dan bij een oude mevrouw komen buurten…”. Koen: “Alsof al dat andere wat ik te doen heb zoveel belangrijker is!”