Ooit werkte Nicole in de verslavingszorg. Nu werkt ze al weer lange tijd bij de NS. ‘Na verloop van tijd begon er wat te kriebelen. Ik miste diepgang en wilde naast mijn werk bij de NS ook op een andere manier van betekenis kunnen zijn.’ Om die reden ging zij een paar jaar terug mee naar de zomerborrel van de VHE, waar ze aan de praat raakte met de coördinator van Vrij&VerderMaatje. Enkele weken later werd ze aan Theo voorgesteld. “Theo was toen begin 50 jaar. Hij woonde al vele jaren binnen de Woenselse Poort, onderdeel van de GGzE, waar hij met een forensische maatregel verbleef. Door zijn begeleider was hij aangemeld voor het maatjesproject en zo kwam hij bij mij uit. Theo heeft last van psychoses en hij heeft een sociale fobie. Hij hoopte met hulp van een maatje weer naar buiten te durven.’
Om de week
Om de week spreken Nicole en Theo ergens af. Dan treffen ze elkaar voor een kop koffie en gaan ze samen naar de markt. Die ontmoetingen duren gemiddeld een uur. Theo is heel open over zijn beperkingen en legt met Amsterdamse tongval uit wat er scheelt: ‘Man, ik ben rete psychotisch! De stemmen in mijn hoofd en God gunnen me geen moment rust!’ Van het ene op het andere moment verandert de goedlachse reus in een kwetsbare patiënt. Het is mooi om te zien hoe Nicole hem terug in het hier en nu krijgt door een vraag te stellen of een grapje te maken. ‘En, wat doen we dan, Theo, als je het moeilijk hebt?’ Theo kijkt haar met een vragende blik aan. ‘Dan gaan we zingen’, zegt Nicole. ‘O ja…’, reageert hij weinig overtuigd. Maar Nicole’s opmerking heeft het gewenste effect. Theo vertelt monter hoe hij zich verheugt op de uitjes met Nicole. ‘Dankzij haar durf ik weer onder de mensen te komen. In het begin kwam ik nergens en vermeed elk contact. In een winkel kwam ik alleen voor het hoognodige. Had ik mijn boodschappen, dan vluchtte ik terug naar mijn woning. Door Nicole is mijn wereld weer iets groter geworden.’
Veel meegemaakt
Nicole: ‘Theo heeft het nodige meegemaakt en is sterk gehospitaliseerd. Normaal werk je er naar toe dat de hulpvrager het na één of twee jaar zonder jouw steun redt, maar Theo zal vermoedelijk de rest van zijn leven in deze beschermde en beveiligde omgeving blijven wonen. Het geeft mij veel voldoening hem daar af en toe even uit te kunnen halen. Daar geniet hij erg van. Hij had het over die sociale fobie van hem, maar als we samen op pad zijn, merk ik daar weinig van. Hij maakt heel makkelijk contact met mensen! Het doet mij goed om te zien hoe mensen door een beetje aandacht opbloeien.’